Jan Olszewski prezydenckim doradcą

Były premier Jan Olszewski zostanie doradcą prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Jan Olszewski urodził się 20 sierpnia 1930 roku w Warszawie w rodzinie katolickiej, politycznie związanej z tradycjami polskiego niepodległościowego ruchu robotniczego. Jego ojciec, dziadek pradziadek byli kolejarzami.

Matka była stryjeczną siostrą Stefana Okrzei, straconego przez Rosjan w 1905 roku, jednego z założycieli Organizacji Spiskowo-Bojowej PPS, którą kierował Józef Piłsudski.

W latach okupacji hitlerowskiej od 1943 roku, Jan Olszewski brał udział w konspiracji harcerskiej Szare Szeregi. W latach 1946 - 1947 uczestniczył w akcji wyborczej na rzecz PSL Stanisława Mikołajczyka. W 1949 roku zdał maturę w praskim liceum im. płk Lisa - Kuli. W 1953 roku ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Skierowany administracyjnym nakazem do pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości, zdaje po kilku miesiącach egzamin aspirancki w Polskiej Akademii Nauk i rozpoczyna pracę naukową w Zakładzie Nauk Prawnych PAN pod kierunkiem najwybitniejszego polskiego kryminologa prof. Stanisława Batawi (...)

Podczas stanu wojennego broni w dziesiątkach procesów działaczy "Solidarności" na terenie całego kraju. Jest obrońcą wielu przywódców Związku, m. in. Lecha Wałęsy, Zbigniewa Romaszewskiego, Zbigniewa Bujaka i wielu innych. W tych latach pełni także funkcję doradcy w Sekretariacie Episkopatu Polski i w tym charakterze współdziała w wielu interwencjach podejmowanych przez Kościół na rzecz prześladowanych działaczy "Solidarności" i opozycji. Z upoważnienia Prymasa Polski w 1984 - 1985 roku występuje jako oskarżyciel posiłkowy reprezentujący rodzinę księdza Jerzego Popiełuszki w procesie Jego morderców w Toruniu.

Od roku 1987 uczestniczy w pracach Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. W 1989 odmawia jednak wzięcia udziału w pertraktacjach "okrągłego stołu". Udziela jedynie jako ekspert z dziedziny prawa przedstawicielom strony solidarnościowo - opozycyjnej pomocy w sprawach dotyczących praworządności wymiaru sprawiedliwości.

W tym właśnie czasie "nieznani sprawcy" dokonują serii morderstw na zaangażowanych w działalność niepodległościową księżach Niedzielaku, Suchowolcu i Zychu. Służba Bezpieczeństwa PRL usiłuje za wszelką cenę zakamuflować te zbrodnie jako "wypadki ze skutkiem śmiertelnym bez udziału osób trzecich". Olszewski podejmuje wówczas starania o zdemaskowanie tych fałszerstw. Szczególnie uporczywie musi walczyć o ujawnienie prawdziwych okoliczności zabójstwa ks. Stefana Niedzielaka, z którym Olszewskiego i jego żonę łączyła długoletnia przyja1/4ń (udzielał im sakramentu małżeństwa).

Starania obrońcy doprowadzają w końcu do przyznania przez prokuraturę, że ks. Niedzielak został z premedytacją pozbawiony życia przez profesjonalnych morderców, ale śledztwo zostaje ostatecznie umorzone z powodu "nie wykrycia sprawców".

Nie zgadzając się z ówczesną linią polityki Lecha Wałęsy, Olszewski odrzuca kandydowanie w wyborach w 1989 roku do tzw. kontraktowego Sejmu. Odrzuca też propozycję uczestniczenia w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Jesienią 1990 roku uczestniczy w przygotowaniu programu wyborczego L. Wałęsy i jest jego mężem zaufania w Państwowej Komisji Wyborczej w wyborach prezydenckich. Po zwycięstwie wyborczym prezydent Wałęsa zleca mu zorganizowanie rządu. Po paru tygodniach Olszewski zrzeka się tej misji, nie godząc się na udział w rządzie komunistycznej nomenklatury (m.in. adm. Kołodziejczyka jako szefa MON) i na kontynuowanie linii polityki gospodarczej L. Balcerowicza - na co nalegał Wałęsa.

W pierwszych wolnych wyborach do Sejmu RP Olszewski kandyduje i zostaje wybrany z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum posłem z Warszawy. 5 grudnia Sejm powołuje go na stanowisko premiera rządu RP. Pierwszą wizytę zagraniczną jako szef rządu składa w lutym 1992 roku w Watykanie. Po zakończeniu audiencji poufnej Jan Paweł II składa mu publiczne życzenia pełnienia funkcji premiera tak długo, jak długi jest Jego pontyfikat.

Rząd Olszewskiego od początku swej działalności podejmuje próbę zmiany kierunku polityki, zwłaszcza w dziedzinie gospodarki i prywatyzacji majątku narodowego. Rozpoczął też proces dekomunizacji w wojsku i resorcie spraw wewnętrznych. Zahamowanie przez premiera dotychczasowych kierunków tzw. dzikiej prywatyzacji oraz zarządzenie kompleksowej kontroli resortu przekształceń własnościowych spowodowało otwarty konflikt rządu z ugrupowaniami postkomunistycznymi i liberalnymi w parlamencie. W maju 1992 roku Olszewski sprzeciwia się przekazaniu baz opuszczanych przez wojska rosyjskie stacjonujące w Polsce w ręce międzynarodowych spółek polsko-rosyjskich. Gdy mimo sprzeciwu premiera odpowiednie porozumienie polsko - rosyjskie zostaje przez MSZ parafowane dochodzi na tym tle do konfliktu z prezydentem Lechem Wałęsą. By nie dopuścić do podpisania parafowanego już porozumienia, premier przekazał sprzeciw rządu w drodze wysłania szyfrowej depeszy do Moskwy na ręce Lecha Wałęsy. Nazajutrz po powrocie z Moskwy prezydent zgłosił wniosek o odwołanie rządu. Niespełna dwa tygodnie pó1/4niej rząd Olszewskiego został obalony w nocnym głosowaniu z 4 na 5 czerwca 1992 roku w związku z wykonaniem przez ministra Macierewicza uchwały Sejmu o ujawnienie konfidentów służby bezpieczeństwa zajmujących stanowiska w najwyższych władzach państwa. Premier solidaryzował się ze stanowiskiem ministra spraw wewnętrznych w tej sprawie, proponując w porozumieniu z I Prezesem Sądu Najwyższego powołanie specjalnego, niezależnego organu dla oceny prawdziwości przedstawionych materiałów. Wniosek ten nigdy nie został przez Sejm rozpatrzony.

Po obaleniu rządu Jan Olszewski organizuje w parlamencie opozycyjny klub poselsko - senatorski Ruchu Dla Rzeczpospolitej. W jego imieniu zgłasza w Sejmie projekty szeregu ustaw przygotowanych przez jego rząd, których nie zdążono przekazać Sejmowi. W tym trybie m.in. zgłoszone zostały projekty ustawy o Skarbie Państwa, o akcjonariacie narodowym (przewidująca powszechne uwłaszczenie obywateli RP), o Prokuratorii Generalnej i inne. Żadnemu z nich Prezydium Sejmu nie nadało biegu legislacyjnego do chwili rozwiązania parlamentu wiosną 1993.