Koryto musi zasypać się liśćmi

Kilka miesięcy temu czołowy poseł Sojuszu Lewicy Demokratycznej Tadeusz Iwiński powiedział, że z jednej strony jest obietnica jego partii, że wybory będą na wiosnę, a z drugiej jest rzeczywistość. To złota myśl w pełni oddająca mechanizm myślenia lewicy. Niespodzianki w głosowaniu sejmowym nie było i wybory parlamentarne będziemy mieli w konstytucyjnym, jesiennym terminie. Debata zgodnie z oczekiwaniami była mieszaniną argumentów opozycji o braku honoru u rządzących, zapewnień lewicy o domniemanych sukcesach ostatnich czterech lat i przerzucania się populistycznymi treściami nie mającymi nic wspólnego z tematem debaty.

Sejm debatował wczoraj nad trzema, niemal identycznymi, projektami uchwał w sprawie skrócenia kadencji Sejmu autorstwa Ligi Polskich Rodzin, Platformy Obywatelskiej oraz Prawa i Sprawiedliwości. Zgodnie z art. 98 ust. 3 Konstytucji RP "Sejm może skrócić swoją kadencję uchwałą podjętą większością co najmniej 2/3 głosów ustawowej liczby posłów". Do sukcesu opozycji potrzeba było więc 307 głosów i było pewne, że decydujący głos w tej sprawie będzie miał największy klub w Sejmie, czyli SLD, mający 151 posłów. Co prawda 460 minus 151 to 309 (ten argument podawali liderzy SLD celem udowodnienia, że demagogią jest twierdzenie, iż bez Sojuszu nie można skrócić kadencji), ale wiadomo było, że ramię w ramię z SLD idą koła poselskie Unii Pracy (14 posłów) i Stronnictwa Gospodarczego (11 posłów), a także spora grupa posłów niezrzeszonych wywodzących się z SLD. To odbierało faktyczną nadzieję na sukces któregokolwiek z trzech projektów uchwały.

Ostatecznie w trzech głosowaniach za skróceniem kadencji opowiedziało się 255 posłów (dwukrotnie "za" głosowało 253 posłów), przeciw było za każdym razem 172. Oznacza to, że kadencja Sejmu zakończy się konstytucyjnie, a więc po raz ostatni zbierze się mniej więcej w październiku. Sytuacja mogłaby ulec zmianie tylko wówczas, gdyby prezydent przyjął dziś dymisję rządu Marka Belki.