Usuwać i koniec?!

Dnia 7 marca br. Minister Zdrowia wystosował do Wojewodów pismo w związku z powtarzającymi się informacjami o nieprzestrzeganiu postanowień ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 17 poz. 78).

Minister zaapelował o przypomnienie publicznym zakładom opieki zdrowotnej udzielającym świadczeń zdrowotnych z zakresu ginekologii i położnictwa, znajdującym się na obszarze województwa (za pośrednictwem organów tworzących) o bezwzględnym obowiązku realizowania postanowień tej ustawy. Zdaniem Ministra zaniepokojenie budzą sygnały o trudnościach w realizowaniu przez kobiety prawa do:
+ przerywania ciąży w przypadkach określonych w ustawie,
+ bezpłatnego przerwania ciąży w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej w przypadkach określonych w ustawie, gdy kobieta jest osobą uprawnioną na podstawie odrębnych przepisów do bezpłatnej opieki leczniczej,
+ swobodnego dostępu do informacji i badań prenatalnych, szczególnie wtedy, gdy istnieje podwyższone ryzyko bądź podejrzenie wystąpienia wady genetycznej lub rozwojowej płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej życiu płodu,
+ swobodnego dostępu do metod i środków służących świadomej prokreacji.

Minister przypomniał, że przepisy prawa nakładają na kierownika publicznego zakładu opieki zdrowotnej określone obowiązki. Kierownik zakładu odpowiedzialny jest za prawidłowe i pełne przestrzeganie obowiązującego prawa, w tym ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, ustawy o zawodzie lekarza, a także ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży. Dotyczy to zarówno stworzenia warunków umożliwiających dokonanie przerwania ciąży w przypadkach określonych w ustawie, jak i zapewnienia pełnej informacji dotyczącej planowania rodziny, w tym dostępu do metod i środków służących świadomej prokreacji oraz poradnictwa antykoncepcyjnego.

Minister przypomniał jednocześnie, że zapisana w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t. jedn.: Dz. U. 2002 r. Nr 21 poz. 204) tzw. klauzula sumienia znajduje odniesienie wyłącznie do konkretnego lekarza w konkretnym przypadku i w żadnym razie nie może być stosowana przez całą placówkę na zasadzie sumienia zbiorowego firmowanego generalnymi deklaracjami ze strony kierownictwa zakładu.