POLACY JAK PALESTYŃCZYCY. ..

Ból ściskajacy żołądek, smutek wydostający się hurtowo z niegdyś pięknych i pełni perspektyw oczu, łza cieknąca po policzku, który kiedyś rozgrzany i pełni blasku ocierał się o świeżą woń nieskażonego niczym powietrza, zgaszone marzenia, które nigdyś swoją energią potrafiłyby czynić cuda i w końcu jedna, ciągle powtarzająca się myśl, która nie pozwala zasnąć, która pojawia się zawsze.... godności!

Cywilizacja, której przyczyn rozłamu od źródła należałoby szukać u samych podstaw, z których wywodzą się korzenie naszej kultury, zmierza do upadku. Każdego dnia spotykamy się z kolejnymi dowodami, iż działania na szczeblu centralnym podejmowane są w jednym, określonym celu, celu którego zrozumienie zależy od naszej świadomości.

Ból, którego przyczyny nie leżą w teoriach ekonomicznych, smutek którego powstanie zawdzięczać można określonej grupie dowodzącej, potęgują się każdego dnia.

Czym zaś nasza sytuacja różni się od położenia Palestyńczyków i jakim prawem zostaliśmy do nich porówniani?

Przemoc, której końca trudno poszukiwać, wyzysk którego celowości trudno podkopywać, cierpienia których piętno nikt nie godzien usprawiedliwiać, zdarzają się wszędzie. Palestyńczyk doswiadcza ich w pełnym wymiarze, Polak dostaje dawkę o wiele mniejszą.. problem w tym, iż środku nie ubywa, zaś kolejna kroplówka łez jest coraz większa...